بعد از ظهر روز جمعه برای تماشای فلمی از بصیر
سیرت به نام "افغانستان کوچک"
با دوستی رفته بودم خانه فرهنگ افعانستان. نمایش فلم با نیم ساعت تأخیر بدون حضور
کارگردان ساعت دو و نیم آغاز شد.
در باره فلم چیزی نمی توانم بگویم چون اهل سینما
و فلم نیستم؛ شاید دوستان اهل سینما و آشنا با نقد سینما نقدش کنند.
اما آنچه وجدان مرا آزرده ساخت برخوردی – که
آنرا نقد می نامیدند- بود. دسته سه – چهار نفریِ هرچه توانستند بطور غیر منصفانه ی
بد گفتند و فلم را کم ارزش دانستند و عقده گشایی کردند تا جاییکه کلمات آخری شان
شباهت زیادی به دُشنام و فحش داشت.
پرسشهای که در ذهن من ایجاد شد این بود: آیا نقد
معیاری دارد؟ آیا دشنام هم نقد است؟ و آیا هرکسی صلاحیت نقد را دارد؟
برای کسانی که دو یا سه کتاب و چند مقاله در
گستره ی نقد خوانده باشند پاسخ شاید آسان به نظر آید، اما اگر به واقعیت های جامعه
و "شخصیت" های به اصطلاح فرهنگی شان چشم بدوزند یقینا معمای بزرگی در
برابر شان خواهد ایستاد.
متأسفانه اکثر جوان های ما امروزه زیر تأثیر
شعارها و فضاسازی های بازاری و رسانه ای
دست به کاری میزنند تا علاقه ی درونی و گرایش فکری.
پس در چنین فضایی بعید نیست که جوانی "نقد"
فلم و اثر هنری را با "انتقاد" های سیاسی که اکثرا با بوتل اندازی و تبادل
مُشت و لگد نمود می یابد یکی بداند.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر